Pierwszego czerwca, gdy wszystkie dzieci świętują, duże dzieci, czyli nasza wspólnota oazowa wybrały się na dwudniową wycieczkę do Lubnia wraz z naszym opiekunem księdzem Michałem. Musieliśmy wstać wcześnie rano, gdyż zbiórka była (bagatela!) o 6:30. Było ciężko, ale do odważnych świat należy, więc mimo niewyspania (rekordzista spał tylko 2 godziny!) ruszyliśmy zgraną paczką na wyprawę. Po przybyciu na miejsce: dom parafialny przy kościele, zapoznaliśmy się z sympatycznym księdzem proboszczem, odłożyliśmy bagaże i popędziliśmy w góry. Tym razem naszym celem był Szczebel, chciałoby się powiedzieć szczebel z drabiny do nieba. Wybraliśmy czarną trasę, co wymagało od nas wiele wysiłku, ale trud się opłacił i osiągnęliśmy upragniony cel. Potem pozostało nam tylko to, co tygryski i wytrawni sportowcy lubią najbardziej, czyli biegi górskie na przełaj :).
Po smacznym i dietetycznym obiedzie mieliśmy trochę czasu dla siebie. Następnie spotkaliśmy się w grupach, aby na nowo uświadomić sobie fakt, że Bóg wysłuchuje naszych próśb, nawet, a może zwłaszcza, w najtrudniejszych chwilach. Po Eucharystii odbył się wieczorek pogodny, dzięki któremu dowiedzieliśmy się jak papryczka może skojarzyć się z kajakiem. Zwieńczeniem dnia była adoracja, a dla chętnych finał Ligi Mistrzów, w którym wygrali nasi faworyci.
Następnego dnia nie trzeba było nastawiać budzików, gdyż sprawę załatwił śpiew godzinek w kościele. Dzień Wniebowstąpienia rozpoczęliśmy od Eucharystii, na której uświadomiliśmy sobie wartość naszego ciała. Posiłki były iście królewskie, a bieg samarytański wymagał od nas zaangażowania i kreatywności.
Myślę, że ten wyjazd pozostanie nam na długo w pamięci.
Paweł
Na zdjęciach jedna z konkurencji w biegu samarytańskim oraz widoki w drodze na Szczebel.
